Voor Torbjørn  (eerder gepubliceerd op mijn oude website)

De liefde voor het gericht vliegvissen op vlagzalm heb ik voor een groot deel geleerd van Torbjørn Paulsen. Een volstrekt onbekende Noor die ik heel lang geleden ontmoette op Klara camping in Trysil. Ik was daar met mijn gezin neergestreken in één van de hutjes.
De camping ligt aan de Trysilelva en daar zou vlagzalm zitten. Die had ik toen nog nooit gevangen en naar wat ik zoals gelezen had was dit een uitmuntende plek. De toenmalige Campingeigenaar, Jan Kvil, deed er alles aan om de rivier op de internationale kaart te zetten. Iets wat hem overigens goed gelukt is want nu is zowat iedere vliegvisser die naar Noorwegen gaat wel is eens op de Trysilelva geweest.

De Trysilelva op een zomeravond

Mijn eerste verkenning langs het water was teleurstellend. Het was er loeidiep en er was geen kring van azende vis te zien. Ik kon er ook al geen goede plek vinden om te waden. Wel was er een grote steen, iets ten noorden van de camping, waar je op kon staan om van daaruit wat stroomnaadjes aan te werpen. Ik besloot het toch maar eens te gaan proberen want de uitgezaagde vissen die op de hutjes prijkten beloofde veel spektakel.

Ik heb er uren staan werpen zonder ook maar één teken van leven te zien. Het mini vlagzalmpje dat ik per ongeluk haakte telde ik maar niet als vangst. Wederom teleurstelling dus. En een soort van machteloosheid want ik had sterk het gevoel aan kennis tekort te komen. Stond ik daar wel goed? Was mijn vliegenkeuze wel in orde? Was het tijdstip van de dag niet ok?

Aan een hutje achter die waar wij verbleven hingen lieslaarzen te drogen. Tegen het huisje stond een vlieghengel. Er verbleef een vliegvisser dus! Binnen het huisje, waarvan de deur open stond, lag een man bank te slapen. Ik besloot te wachten tot hij wakker was en eens een praatje met hem te maken. Dat  gebeurde laat in de namiddag toen hij op de veranda wat vissen aan het schoonmaken was.

Hij stelde zich voor als Torbjørn Paulsen. Hij was vroeger leraar geweest. Ik vertelde hem van mijn pogingen om vlagzalm te vangen en hij nam verbaasd kennis van het feit dat ik nog geen enkele vis had gezien, laat staan gevangen. Maar als ik wilde rijden dan ging hij wel mee om me wat wegwijs te maken. En dan zou ik, zo verzekerde hij mij, zeker gaan vangen.

De volgende dag al vertrokken we vanaf Klara camping. We reden het dorpje Trysil door en vervolgden de weg aan de oostkant van de rivier in noordelijke richting. Na paar kilometer boog de weg naar rechts en kregen we het riviertje de Flena aan de linkerkant. Bij het eerste bruggetje staken we die over en reden we verder over een gruispad door het bos. Na een minuut of tien kwamen we aan bij de rivier. Een werkelijk schitterend stuk water dat er heel divers uitzag. Een eiland in het midden en diverse stroompjes, pools en stillere stukken.

"Kijk, zó doe je dat Erik".

Torbjørn wees op een paar plekken. Hij zag ze al azen. Ik heb me werkelijk scheel getuurd maar zag helemaal niets. Pas toen we de hengels opgetuigd hadden en op een steen gezeten het water afspeurden begon ik ze te zien. Minuscule kringetjes. Alsof er een klein steentje in het water werd gegooid. Ik vond het ongeloofwaardig om te veronderstellen dat dit grote vis zou zijn. Torbjøn vertelde me dat ze aan het azen waren op kleine BWO emergertjes. Ook die zag ik al niet. Maar dat klopte. Die zijn met het blote oog ook nauwelijks te spotten op stromend water. Door de aanbeet als zodanig te herkennen kon hij bepalen waar de vis op aasde. Zo zijn aanbeten van vlagzalmen op eendagsvliegen alweer anders en aanbeten op sedges ook al weer verschillend. Tot op de dag van vandaag probeer ik het aasgedrag van vlagzalmen te interpreteren. En met steeds groter succes!

Wat later gingen we vissen. Torbjørn had vrijwel direct een mooie vis te pakken. En nog één, en nog één. Het was overduidelijk dat ik nog heel wat kennis tekort kwam. Maar Torbjørn heeft me met engelengeduld leren presenteren. Want daar zat bij mij de grootste hiaat. Met een andere manier van aanwerpen en wat menden lukte het me na verloop van tijd een fatsoenlijke drift te maken. Ik voelde nu dat het klopte en als vanzelfsprekend ving ik kort daarna mijn eerste echte vlagzalm. Torbjørn was er bijkans nog gelukkiger mee dan ik.

Torbjørn met een fraaie vlagzalm

Ik ben daarna nog een paar keer met hem wezen vissen. Wat ik van hem leerde kun je niet uit een boekje te weten komen. Zelfs een DVD met beelden kan dat niet. Met iemand op pad gaan die het geduld heeft je te wijzen op de vele details welke je moet beheersen is geweldig. Je kunt je er daarna zelf verder in trainen en op enig moment lukt het gewoon!

Aan het einde van het verblijf hebben Torbjørn en ik als vrienden afscheid genomen. Dit niet zonder een aanslag te plegen op zijn voorraad ‘hjemmebrand’. Torbjørn was toen al gepensioneerd en zal nu vast wel overleden zijn. Zo lang is het al geleden. Maar door middel van dit stukje op internet krijgt hij de eer die hij zo geduldig verdiende.

erikdenoorman