Ha Erik!

Hier weer een berichtje uit Koppang aan de Glomma.

Na een enerverend camping seizoen en een prachtige workshop Vliegvissen op stromend water begin september was het afgelopen zondag tijd om de vliegen weer even te luchten.

 

 

De weersvoorspellingen waren goed. 10 Graden, weinig wind en zon. Nou, die zon liet even verstek gaan. Hij was wel aanwezig maar boven Koppang net niet sterk genoeg om echt schaduwen te werpen. Pas tegen het einde van de middag schoven de blauwe luchten - waar ik wel de hele dag zicht op had - ver genoeg noordwaarts om de prachtige herfstkleuren tot leven te brengen.

 

 

 

September is een prachtige maand om op vlagzalm te vissen in de Glomma. Met een beetje geluk hebben we begin september al wat nachtvorst. Dit lijkt bij vlagzalm de ‘trigger’ te zijn om ze extra gretig te maken. Het lijk of ze voelen dat de winter er aan komt dus de laatste kans om optimaal van het voedsel aanbod te profiteren. Daarnaast daalt de water temperatuur behoorlijk. Minder prettig voor ons vliegvissers, maar de vlagzalmen hebben het in koud water goed naar hun zin en dat merk je als je flinke vlagzalm haakt. Trekken an een volle emmer noem ik het altijd. Dat schiet niet op, maar het is wel prachtig om zoveel weerstand te krijgen van die dikke september vlagzalmen!

Gisteren was zo’n dag dat alles weer op z’n plek viel. Een koude nacht en een milde dag. 2 Lagen onderkleding in je waadpak en een paar extra fleece truitjes onder m’n dikke trui. De jas blijft thuis, de sjaal gaat om. Ik kies een stuk viswater op loopafstand van de camping. 10 Minuten lopen, oversteken naar een eiland en aan de kop van een mooie pool beginnen. Dan begin het zoeken. Zitten ze voorin de pool waar het water snel stroomt, of verkiezen ze liever het minder hard stromende water.

 

 

 

Na een worp of 5 krijg ik de eerste aanbeet en weet ik een vlagzalm van een centimeter of 30 te haken. Een leuk begin maar niet mijn doel. Ik wil groter. Stroomafwaarts struinend door het water vang ik regelmatig een vis. De meesten zo tussen de 25 en 35 centimeter. Op ongeveer 75 meter van de kop van de pool zie ik mijn vliegje, een Griffith’s Gnat, op subtiele wijze van het wateroppervlak verdwijnen. 'Dit is ‘m' denk ik hardop. Typisch een september aanbeet van een grote vlagzalm. Geen geplons, geen lompe aanbeet van boven af, nee, gewoon voorzichtig. Slurp - weg vlieg. Ik sla aan en ja hoor, een volle emmer aan het einde van de leader!

 

 

Zachtjes probeer ik de vis stroomopwaarts te trekken. De vis volgt maar zwemt verder bij mij vandaan, de stroming in. Oppassen, dit kan fout gan. Iets minder druk op de lijn. De vis zakt weer terug. Dit spelletje herhaald zich een paar keer. Dan is de vis het zat en zwemt met een ruime boog om mij heen. Ik kan niet meer doen dan met m’n hengeltop de vis volgen. Rondje linksom, rondje rechtsom en weer een rondje linksom. De vis laat mij uit.
Ik besluit voorzichtig richting de oever te lopen. Met tegenzin volgt de vis. Het touwtrekken duurt inmiddels al een minuut of 10 en ik merk dat de vis het zachtjesaan begin te verliezen. Na nog wat verwoede vluchtpogingen - altijd linke shit - geeft de vis het uiteindelijk op en kan ik ‘m eindelijk landen en onthaken. De Gnat zit keurig in de hoek van de bovenlip. Weerhaakloos, dus snel los. Wat een prachtvis. 45 Centimeter schoon aan de haak. Hoge rug, mega rugvin en blakend van gezondheid. Na een paar foto’s zet ik de vis voorzichtig weer terug in de koude Glomma. Met een paar ferme slagen van de grote staartvin verdwijnt de vis weer in de diepte. Wat een genot. Hier doe je het voor!

 

 

Gedurende de middag vis ik de hele pool uit en merk dat de grootste vissen in het rustige maar diepe water staan. Ik pik nog een zijstroompje om een eiland mee en steek nog over naar een ander eiland. Gedurende de hele middag loop ik zo’n kilometer of 3 en vang ik een stuk of 20 vlagzalmen waarvan een kwart ruimschoots over de 40 centimeter gaat. De grootste is 48 cm, de kleinste 12. Die mag nog even groeien voordat we er echt plezier aan gaan beleven.
Om een uur of 5 besluit ik huiswaarts te lopen beseffend dat deze middag wel eens mijn laatste Glomma vistrip van die jaar kan zijn. Binnenkort ga ik richting Denemarken om de zeeforellen te belagen en tegen de tijd dat ik terug kom kan er al ijs op de Glomma liggen. Dan is het wel zo’n beetje gedaan met het vliegvissen…
Al met al was het weer een prachtig vliegvis seizoen met een heerlijk zondagmiddag als afsluiter. Op naar de winter! Tot zover weer even!

 

 

Groet vanuit Koppang aan de Glomma,
Edward